Vertellen

Hier vind je nieuwe versjes en verhalen, en advies over kinderboeken
en bijbelverhalen bij het thema.

Pasen in de tuin

Het is vroeg in de morgen. De zonsopgang geeft alles een rode waas. Rood als de ogen van de drie vrouwen, Maria uit Magdala, Salomé en Maria de oude moeder van Jakobus. Samen zijn ze haastig op weg naar de graftuin, naar het graf waarin Jezus vrijdag is neergelegd. De dauw maakt hun kleren nat, maar ze merken het niet. De vriendinnen hebben al twee nachten nauwelijks geslapen. Zó kapot zijn ze van wat er vrijdag is gebeurd met hun vriend, hun leraar, hun geliefde Jezus. Die naar de berg Golgotha werd gebracht om te worden gekruisigd.

Hij had al dertig zweepslagen gehad en moest daarna zelf de zware balk dragen, de stad uit, over een weg vol stenen en keien, zijn dood tegemoet. Mensen langs de weg hadden hem uitgejouwd. Maar veel vrouwen, ook zij drieën, hadden staan huilen. Jezus had zelfs nog iets tegen ze gezegd: ‘Huil niet om mij, vrouwen van Jeruzalem, maar om deze stad, om je kinderen. Als ze mij doden, hoe loopt het dan af met iedereen?’ Weer was hij gevallen, de stenen bezeerden zijn knieën. Een paar uur later was hij gestorven aan het kruis. En snel, zonder verzorging, hadden vrienden hem in een graf neergelegd dat pasgeleden was uitgehakt in de rots. Een loodzware steen werd voor de opening gerold. Want het was bijna sabbat, een grote feestdag voor de stad, en dan moest de doden begraven zijn. De vriendinnen hadden niet meegevierd. Zo gauw de marktkramen open waren hadden ze potten vol geurende zalf gekocht om de volgende ochtend Jezus’ lichaam mee te gaan verzorgen.

‘Hoe komen we straks in het graf?’ vraagt de jongere Maria. ‘Ja,’ zegt Salomé, ‘Wie zal de steen voor de ingang voor ons wegrollen?’ ‘We zijn sterk, samen lukt het ons wel,’ zegt de oude Maria. In de verte zien ze de ingang van de tuin. De begroeiing is verwilderd, grafmonumenten staan schots en scheef verspreid op het oude terrein. Achterin is het nieuwe gedeelte. ‘Die kant op!’.
‘Ik zie nog niemand,’ zegt Maria, half opgelucht, ‘Ook geen soldaten om ons tegen te houden.’ Salomé omklemt de pot met balsem en loopt flink door. Dan schrikken ze. Wat is dat? De steen is al opzijgerold. En die steen is enorm groot. Aarzelend komen ze dichterbij, bukken zich en gaan voetje voor voetje de ruimte in. Geen Jezus. Ze deinzen terug als ze aan de rechterkant een engel zien zitten in witte kleren. Die zegt vriendelijk: ‘Niet schrikken! Jullie zoeken Jezus die gekruisigd is. Hij is niet hier. Kijk, dit is de plek waar hij was neergelegd! Ga het maar vertellen aan de andere leerlingen. Jullie zullen Jezus terugzien in Galilea, waar je vandaan komt. Hij zal voor jullie uitgaan!’

Salomé is helemaal overstuur en wil maar een ding: wegrennen! Weg van het verdriet, de schrik, de lege plek waar Jezus gelegen heeft! Maar de oude Maria knielt neer. Ze legt haar handen op de plek waar de dode heeft gelegen. De afdruk is nog te zien. Ze pakt een steentje op, een stukje rots. Het graf was nog niet af toen Jezus erin werd gelegd. Op dit steentje heeft Jezus gelegen. Dit steentje weet wat er daarna gebeurd is. Maar steentjes praten niet. Of toch. Maria houdt het tegen haar borst. In haar hart wordt ze rustig. Ook de andere twee vrouwen rapen een steentje op en houden het tegen hun hart, hun, hun mond, hun oor, hun wang. Dan komen ze overeind. De engel is weg. De zon is op. Ze moeten gaan. Ze hebben een verhaal te vertellen.

Marjet de Jong, op basis van het Marcusevangelie