Naar de film met mijn dochter: De kronieken van Narnia

In januari ging ik naar de film, samen met mijn dochter van zes. De reeks “De kronieken van Narnia” kende ik als boeken uit mijn jeugd. Pas op latere leeftijd wist ik dat de verhalen een christelijke allegorie vormden, geschreven door de bekende theoloog C.S. Lewis. Het enige dat ik als kind wist, was dat het boeiende en fantasierijke vertellingen waren. Nu wilde ik mijn dochter meenemen en het aangename met het nuttige te verenigen.

Als filmvertaling van het eerste Narnia boek (“De Leeuw, de Heks en de Kleerkast”) vind ik deze eerste film goed geslaagd. Hij is mooi gemaakt, onderhoudend en spannend. Soms te spannend weliswaar, althans voor mijn dochter. Mijn bedoeling was dat we de kinderversie zouden bekijken (waaruit alle enge stukken waren weggehaald). Dat had de AL (alle leeftijden) versie moeten zijn, dacht ik, maar ik vergiste me. (Toch de 6+ versie?). We kregen de gewone film te zien, met meer dan genoeg scènes om bang van te worden (een heks, wolven, een slagveld). Maar in het begin wilde mijn dochter niet weg. Ze zei nuchter dat ze gewoon haar ogen dicht zou doen als ze het te eng vond. Dat deed ze keurig, maar achteraf heeft ze een kwart van de film gemist!

De AL film lijkt mij wél geschikt voor oudere kinderen, en misschien zou je op basis daarvan een gesprek over geloof op gang kunnen brengen. Ik zeg misschien omdat voor velen de link tussen deze film en het evangelie onzichtbaar zal blijven. Iemand die goed thuis is in het christelijke verhaal, zal gemakkelijk de parallellen kunnen trekken tussen Narnia (waar het altijd winter is maar nooit kerst) en de zondeval; tussen de witte heks en de duivel; tussen Aslan de leeuw (met zijn reddende dood en verrijzenis) en Christus; tussen de kinderen en de apostelen. Maar als je dat helder voor ogen hebt, wat heb je dan, vraag ik me af. Wordt ons geloof daardoor meteen verdiept of gestimuleerd? Daar kan ik niet zomaar “ja” op zeggen, want de mogelijkheid hangt te veel van je eigen bereidwilligheid en inzet af. In die zin vind ik de kritiek van sommigen, dat de film christelijke propaganda is, ongegrond. Volgens mij wordt niemand christen door deze film alleen. Maar als christen kun je hiervan genieten en misschien aan het denken gezet worden.

Tim Schilling