Hoe houd je van een kind?

Ooit fietste ik met mijn dochtertje, toen twee jaar oud, voorop in het zitje door een besneeuwde straat. De fiets begon te schuiven, dus ik stapte toch maar af en liep verder met de fiets aan de hand. “Waarom doe je dat?”, vroeg ze. “Omdat ik bang ben dat we vallen.” Zij: “Kan je toch weer opstaan?”



krampachtig
Vaak heb ik teruggedacht aan dit gesprekje. Zo vanzelfsprekend als dat voor haar was. Gewoon durven vallen, letterlijk en figuurlijk, dat is iets dat ik van haar kon leren. Iets wagen, onderuit gaan, een fout durven maken, kunnen afgaan, kunnen toegeven dat iets je niet gelukt is. Een smak durven maken of loslaten en je niet krampachtig vasthouden, je dan echt maar laten zakken tot de bodem van de put.



vertrouwen
Mijn dochter sprong zo in het diepe, lang voordat ze kon zwemmen. Ze rekende erop dat we haar opvingen. Ze stortte zich van trapjes in haar vaders armen. Ze klom in veel te hoge bomen. Het is meestal goed gegaan, maar ze is ook wel eens een paar tanden kwijtgeraakt.



Janusz Korczak, joods kinderarts in Polen, belangrijk vernieuwer van de opvoeding, directeur van een aantal weeshuizen, tot de Nazi"s de kinderen afvoerden naar het vernietigingskamp en hij vrijwillig meeging, Korczak dus schreef in de jaren 1919-1920 het boek: “Hoe houd je van een kind?”

toestaan om te leven
Hoewel veel is veranderd, is de overbezorgdheid van ouders dat niet. Korczak maakte dat als arts mee. Een citaat:
“Een deur – het kind zal zijn vingers klemmen; een raam- het gaat eruit hangen en kan vallen; een pit- daar kan het in stikken; een mes- daar kan het zich mee verwonden; een lucifer, vuur- het kan zich branden. Je breekt je arm, je wordt overreden, door een hond gebeten…Overal zijn valkuilen loeren gevaren, alles is bedreigend en onheilspellend… En als een kind dat gelooft, zal het niet stiekem ergens in een hoekje, na eerst zijn oppas te hebben misleid, met kloppend hart lucifers aansteken. Als het zich gehoorzaam, passief, vol vertrouwen onderwerpt...wat moet het dan beginnen als het binnen in zichzelf iets voelt dat hem verwondt, dat brandt, dat steekt?” (pag. 49)
Korczak stelt: uit vrees dat de dood ons kind zal wegrukken, ontnemen wij ons kind het leven; omdat wij niet willen dat het sterft, staan wij het niet toe te leven.
Herkenbaar?

NS