De Kijkbijbel in duct tape

Kinderen gelovig opvoeden gaat niet vanzelf. Althans, bij ons thuis niet.

Vanaf hun peuterleeftijd lees ik mijn twee zonen regelmatig voor uit de Kijkbijbel. Mooie verhalen, eenvoudige woorden, prachtige illustraties.
Allebei vinden ze het heerlijk om voorgelezen te worden. En allebei werden ze ook door de Kijkbijbel geboeid. Hij ging zelfs mee op zomervakantie.

En toen lag de kaft er ineens af. Te vaak, te enthousiast en niet al te zachtzinnig gebruikt. (zo gaat er in een gezin met twee jongens wel meer aan flarden. Of in gruzelementen.)

De boekenliefhebber in me deed het pijn, zo"n losgescheurde kaft. Boeken zijn toch altijd een beetje bijzonder, iets om zuinig mee om te gaan – nóg zuiniger dan de rest van het speelgoed. En daar ligt er nu een kapot getrokken in de boekenkast. Ai.
En de Bijbel, ook die in een kinderbijbelversie, dat is toch wel het bijzonderste boek van allemaal. Het Boek der Boeken. Daarbij past eerbied en aandacht, en geen loshangende bladzijden.

Of toch wel?

Is het ook juist niet een boek dat je grijpt en niet meer loslaat? Zijn het nou juist geen verhalen waar je soms mee worstelt – zij het dan vaak eerder figuurlijk dan letterlijk? Is dit nou niet bij uitstek hét boek om niet veilig bovenin de boekenkast te laten staan (verstoffen?) maar altijd met je mee te slepen? Om er misschien, heel misschien, vervolgens zelf door te worden meegesleept?

Even heb ik overwogen een nieuw exemplaar te kopen. Maar eigenlijk is dit wel een mooi symbool, een Bijbel in duct tape. Kinderen gelovig opvoeden gaat niet vanzelf. Geloven gaat niet vanzelf. Het gaat soms met horten en stoten, het gaat allemaal niet perfect. Het hoeft ook allemaal niet perfect. Je kan telkens opnieuw beginnen, misschien is dat wel het belangrijkste dat ik mijn zonen mee wil geven Bij God mag je altijd opnieuw beginnen. Die duct tape doet daar niks aan af.

MH